Hai uns días suicidouse unha paciente estando ingresada na Unidade de Hospitalización Psiquiátrica (UHP) do Hospital Gil Casares, pertencente ao Complexo Hospitalario de Santiago.

Traxicamente a hospitalización realizada para previr o seu suicidio foi o marco no que este ocorreu, polo que na súa dimensión sanitaria cómpre o seu tratamento (investigación, comprensión e propostas de medidas a adoptar para prevención futura ) dende a consideración de incidente crítico.

O risco de suicidio de persoas ingresadas en Unidades de Hospitalización Psiquiátrica é unha das problemáticas máis importantes e frecuentes nestas Unidades. A súa prevención e a modificación dos factores que sustentan ese risco é unha das actuacións máis importantes neses espazos asistenciais.

Cúmprese agora un ano dende que denunciamos o falecemento, tamén por suicidio, doutra paciente ingresada na outra UHP do Complexo Hospitalario de Santiago, no Hospital Médico Cirúrxico de Conxo.

Xa daquela se contestou por aqueles que dirixen a atención sanitaria que se estaba a elaborar un protocolo que definira e orientara as actuacións preventivas para que feitos así non se produciran.

O certo é que a día de hoxe, un ano despois, o devandito protocolo aínda non se aplica na EOXI de Santiago, polo que cando menos estamos ante unha conduta dos responsables sanitarios calificable como neglixente na xestión da atención sanitaria prestada polo SERGAS, e que se inscribe no marco xeral de “deficiente funcionamento dos servizos públicos” recentemente sinalado polo Defensor del Pueblo.

Previr as mortes por esta causa en unidades hospitalarias esixe xa a adopción inmediata das medidas adecuadas, reforzando o carácter terapéutico desas unidades, dotándoas dos medios materiais, profesionais e de funcionamento necesarios e , entre eles, definindo e implantando mediante a participación dos profesionais os protocolos de prevención adecuados.

Pero debe chamarse a atención sobre o feito de que calquera plan preventivo ten que ser moito máis que un mero plan de control das persoas hospitalizadas. Polo contrario, ten que ser un conxunto de actuacións orientadas terapeuticamente e guiadas polo escrupuloso respeto aos dereitos fundamentais de tódalas persoas.

Urxe xa a revisión e implantación do protocolo de prevención, para mellorar a protección da saúde e da vida dos/as pacientes, e tamén para proporcionar orientacións claras ás actuacións profesionais que reduzan a súa indefensión.