Hai uns días, o Movemento Galego da Saúde Mental enviou un escrito dirixido á Fiscalía de Santiago de Compostela co obxectivo de poñer no seu coñecemento uns feitos que puideran ser xeradores de responsabilidade penal e/ou unha posible vulneración de dereitos dunha persoa con discapacidade.

Tivéramos coñecemento que o 8 de xullo de 2021 producírase unha presunta agresión a un paciente ingresado no servizo de urxencias do Complexo Hospitalario Universitario de Santiago, e que no momento da presunta agresión estaba en situación continuada de contención mecánica, atado de pés, mans e tronco, e polo tanto en condición de extrema vulnerabilidade. Recóllese ese mesmo día, por parte de mandos intermedios, a información das testemuñas do suceso.

Días despois do acontecido, o MGSM remitimos un escrito á Xerencia da Area sanitaria de Santiago de Compostela e Barbanza, e á Xerencia do Servizo Galego de Saúde, valorando a situación de extrema gravidade e sendo urxente o esclarecemento dos feitos a través do inicio do expediente informativo, e as accións que correspondesen realizar, consonte a lei.

A propia Xerencia toma a iniciativa de programar un encontro con representantes do MGSM, que se produce o 30 de xullo, para explicar as actuacións que puxeran en marcha (dar traslado da información ao organismo da Consellería de Sanidade competente)

Ao pasar varios meses sen ter noticias sobre o curso do procedemento, volvemos a enviar un escrito, insistindo na gravidade do acontecido e por elo na necesidade de investigación rigorosa, áxil e transparente, por canto que han de investigarse feitos que coliden con dereitos fundamentais da persoas, máxime nunha condición de indefensión e producidos nun centro sanitario (cuxa misión é velar pola saúde, seguridade e dereitos das persoas usuarias)

Pasaron máis de 8 meses desde que se producen os feitos a investigar e do que teñen constancia as respectivas xerencias de área e do SERGAS. O silencio que rodea este lamentable suceso só pode anticipar as peores noticias: que non se está facendo nada. Que non hai unha intención firme de esclarecer e chegar ao fondo do asunto, depurar responsabilidades e reparar a dignidade danada ao paciente e mesmo á institución sanitaria.

Como sociedade non podemos admitir que se conculquen dereitos das persoas con diagnósticos psiquiátricos. Debemos enfrontar con decisión todos aqueles comportamentos que reproducen as violencias ás que se ven sometidas as persoas en condicións de vulnerabilidade ou con discapacidade. Os dereitos non deben quedar en meras declaracións de intencións ou en papel mollado, senón que debemos traballar para que sexan efectivos. Non podemos contribuír, coa inacción, a perpetuar estigmas que só levan á discriminación, o silenciamento e a exclusión dunha parte da sociedade.