O pasado mes de abril profesionais asistenciais adscritos ás unidades psiquiátricas de hospitalización, situadas no Hospital Nicolás Peña do Complexo Hospitalario de Vigo (SERGAS), dirixíronse á Xerencia da Área platenxándolle a insuficiente dotación da Unidade Residencial, argumentando que ter unha soa profesional no turno de noite para atender as necesidades que poideran presentar as dazaste persoas ingresadas na mesma era claramente insuficiente, e reclamaban maior dotación profesional.

A sua solicitude foi contestada negativamente con argumentos que remitían ó funcionamento do antiguo Hospital Psiquiátrico Rebullón, á existencia dunha base do 061 próxima, e á presencia pola noite de mais persoal sanitario no conxunto dese hospital. E así se zanxou a cuestión polos responsables xerenciais de Vigo. Nin tan siquera unha entrevista, ata o dia de hoxe, cos once profesionais que fixeron a solicitude.

En ningunha unidade dun hospital cunha cantidade de pacientes como a citada asume un único profesional a atención dos mesmos durante todo o turno de noite.

Calqueira pode imaxinar circunstancias que poden requerir da atención total dese profesional a un único paciente da Unidade durante o turno, e con elo ter que desatender ós/ás demais ingresados/as. Calqueira se pode dar conta tamén da imposibilidade de que unha única profesional poida desempeñar o seu cometido sanitario nesa Unidade Residencial cas adecuadas esixencias de seguridade (unha das compoñentes da calidade asistencial) para os pacientes e para os profesionais.

Esa Unidade está dotada con mínimos inaceptables. É de sentido común que cando menos debe contar no turno de noite con duas Técnicas en Coidados Auxiliares de Enfermería, e dispoñer si fora necesario do apoio médico e de enfermería con rapidez.

Pasaron as eleccións pero a realidade asistencial en saúde mental en Galicia, da que este caso é un exemplo, sigue a ser a mesma que hai dous meses: deterioro, escasez de recursos, carencia de diálogo e de participación na xestión pública, ausencia de planificación, peor asistencia ós mais fráxiles. Esa realidade que viñemos denunciando reiteradamente nestes anos de recortes nos servizos públicos e nos dereitos das persoas, xa volveu a ser motivo de análisis, lamentablemente, en ámbitos profesionais internacionais, tal como se reflexou no recente Congreso Internacional de Psiquiatría Basada no Paciente (Madrid) no que se salientou que Galicia xunto con Ceuta son os territorios con peor saúde mental de España.

Pero eso non debe extrañar a ninguén cando as dotacións profesionais son como as que aquí se denuncian: mínimas. Literalmente.